Het is mijn eerste werkdag na mijn verlof en ik sta op een lege gang. Ik adem diep in en geniet nog even van de stilte. Nog geen twee minuten later gaat de deur open en komen de eerste kinderen de gang op. Uitgelaten; voor hen zit de schooldag er alweer op. Terwijl mijn eerste dag na mijn zwangerschapsverlof begint. Sommige kinderen zien mij staan, anderen rennen aan me voorbij. Her en der probeer ik kinderen te groeten, maar ik geniet vooral van het rumoer. Ondertussen komen de kinderen van mijn huiskamer mijn richting op. Sommigen reageren bijna niet als ze mij zien staan en gaan gelijk hun eigen ding doen. Van anderen krijg ik een warme knuffel en vragen mij hoe het met me gaat. 
Vol trots vertel ik over mijn dochter die afgelopen mei geboren is. De kinderen zijn enthousiast en willen graag een foto zien. Daarna lopen ze de huiskamer binnen. Ik kijk ze na met een grote lach op mijn gezicht. Wat ben ik dankbaar voor deze oprechte interesse.
Soms kan ik de maatschappij namelijk wel vervloeken, de hardheid en het egoïsme. Jonge kinderen die schietspellen spelen alsof moorden de normaalste zaak van de wereld is. En dan vraag ik me af hoe het over 30 jaar zal zijn. Als deze kinderen volwassen zijn. Hoe groeien zij op? Worden ze ook zo hard of bewaren zij hun goedheid. Kunnen zij door de ellende heen kijken en de mooiheid van de mens blijven zien?
En dan ervaar ik dit op mijn eerste werkdag. De mens/kind in zijn puurste vorm, zoals we horen te zijn. Oprecht en warm. Dankbaar dat ik – al is het maar voor kort – een deel mag uitmaken van al deze mooie levens en van invloed kan zijn en besef me: Yes, ik ben er weer!
Liefs, Marit
