Zondag 7 februari heel vroeg in de ochtend werd ik wakker en zag aan de lichtval in de slaapkamer dat er buiten iets was gebeurd wat ik voor het laatst in december 2017 had gezien. Als een blij kind sprong ik uit bed, pakte een doos uit de kast met dikke wintertruien en koos er één uit.
Na een kom yoghurt en een glas warm water, trok ik mijn hoge wandelschoenen aan. een warme muts over mijn hoofd en een bijpassende sjaal om mijn nek.
‘Kom maar op!’ dacht ik, ‘de wind houdt mij niet tegen’! Het was lang geleden dat ik de snijdende wind langs mijn wangen had gevoeld. Heerlijk !
Onderweg zag ik hier en daar al kinderen op en sleetje zitten, voortgetrokken door een ouder die misschien net zo enthousiast was als ik en het kind voor het eerst kennis wilde laten maken met de sneeuw. Het kind jammerde, vond het blijkbaar eng op de slee of had het koud, maar de ouder stapte door, want het is zo leuk!
De volgende dag, maandag 8 februari, zou de eerste dag zijn na de noodopvang dat wij voor alle kinderen weer open zouden zijn. Ik had er zin in om iedereen weer te zien.
Vanwege de gladheid was fietsen geen optie, manlief was met de auto weg dus bleef er één optie over en dat waren mijn wandelschoenen. Ruim een uur eerder vertrokken dan normaal omdat ik uit ervaring weet dat de wandeltocht van 6 km in normale omstandigheden 1 uur is.
Tijdens het wandelen gingen mijn gedachten uit naar mijn groep ‘De Krekels’. Wij zouden zeker in de sneeuw gaan spelen want als in 2017 de laatste echte dikke laag sneeuw was gevallen, dan hebben ze nog nooit van hun leven bewust sneeuw gezien.
Maar voordat we met elkaar konden genieten van de sneeuw moesten er 12 sneeuwpakken worden aangedaan.
Zie je het al voor je…. en dan ook nog in de juiste volgorde, handschoenen, sneeuwpak, snowboots, en let op, het elastiek onderaan de pijp van het sneeuwpak moest onder de snowboots getrokken worden en als laatste de muts en de sjaal.
En dan denk je alles gehad te hebben, moet er plotseling iemand naar de wc!
Je kent het spreekwoord wel, als er één …..over de dam is volgen er meer.
En toen dacht ik even aan dat jammerende kindje die ik de dag ervoor was tegen gekomen, misschien moest het ook wel plassen?
Maar goed, ruim een halfuur later sjeesde de Krekels op een piepklein sleetje met een sneltreinvaart de heuvel af, met zo’n gemak alsof het leek dat ze dit al jaren deden. Er werd mij ook gevraagd om te glijden maar dat heb ik vriendelijk afgeslagen, ik zag mijzelf niet met zo’n sleetje onder mij naar beneden glijden 😉
Een sneeuwpop maken buiten op het plein was geen optie. ‘Jammer genoeg geen plaksneeuw’, zou Krekel Thijs gezegd hebben. Dus hebben wij sneeuw van buiten naar binnen gehaald en ieder met een eigen bak sneeuw een ieniemienie sneeuwpop gemaakt. Eerst lekker in prakken, roeren en kneden maar ook proeven, brrrr wat koud. Verschillende gerechten passeerden de revue. Het meest opvallende gerecht was toch wel witte erwten soep 🙂 Geweldig!! Daar zou ik nou nooit op zijn gekomen.
Na een productief dagje en met een voldaan gevoel, weer lopend de 6 km terug naar huis. En wat denk je…..het woord Corona heeft mij niet bezig gehouden en wat was het leuk iedereen weer te hebben gezien.
Op naar de volgende dag!!
Groetjes Nel
