“Marit, kan jij me de huidskleurstift even geven, alsjeblieft?” Een vraag die ik vaak krijg. Zonder nadenken pak ik de zalmkleurige stift. Niemand die daar gek van opkijkt. Kort geleden kreeg ik deze vraag weer. Alleen deze keer kregen ze geen stift, maar een wedervraag. “Welke huidskleur bedoel je?”
Het gesprek rondom afkomst, en voornamelijk white privilege, is al even aan de gang. Een heel belangrijk thema, ook bij SKO. Niet voor niets heeft SKO als missie:
Wij willen dat ieder kind zich kan ontwikkelen tot een gelukkig mens in onze maatschappij en daarom bieden wij een vertrouwde omgeving vol spel en ervaringen, waar je kunt zijn en worden wie je bent.
Daarnaast gaan we dit jaar op iedere locatie bij SKO met het thema ‘Wie ben jij?’ aan de slag. We benoemen verschillen en overeenkomsten en leren kinderen over diverse gewoonten en gebruiken.
Bij mijn werkplek BSO de Buren zijn er veel kinderen met een andere achtergrond. De kinderen lijken geen aandacht te schenken aan de huidskleuren/achtergronden van kinderen in de groep. Toch loop ik tegen het feit aan dat zalmroze vanzelfsprekend als huidskleur wordt aangeduid. Alleen, zo vanzelfsprekend is dat niet. Tijd dus om het bespreekbaar te maken.
Op de vraag: “Welke huidskleur bedoel je?”, keken ze me vreemd aan. “Gewoon, dé huidskleur”, was het antwoord. Ik vroeg het kind om zich heen te kijken. “Welke kleur is dan de gewone huidskleur? Iedereen is anders”, antwoordde ik. Het kind keek heel bewust om zich heen en keek naar de stiften. “Die ik altijd heb, de ‘gewone’”, antwoordde het kind.
Tijdens een bijeenkomst van Voorschoolse Educatie hadden we het over kunst en cultuur. We bespraken hoe mooi en waardevol het kan zijn om door middel van muziek of speelgoed culturen met elkaar te mixen. Van en met elkaar te leren over wie je bent en waar je vandaan komt. Dat een ieder trots mag zijn op zijn of haar afkomst. Dat een ieder van ons gelijkwaardig is.
Marit (pedagogisch medewerker SKO)
