Marit schrijft een brief aan de kinderen van huiskamer 4 bij BSO de Buren.
In mijn eerste blog van 2019 richt ik me tot jullie. Zie het als goedmakertje van al mijn fouten van vorig jaar. Want terugkijkend op 2018 realiseer ik me dat ik het jullie niet altijd makkelijk heb gemaakt. Erger nog, ik heb jullie teleurgesteld en jullie hartjes gebroken. Sorry! Ik beloof het in dit nieuwe jaar beter te gaan doen.
Zo zal ik jullie gezichten nooit vergeten toen ik met kort haar de huiskamer binnenkwam. Diep teleurgesteld waren jullie in het feit dat jullie mij nu niet meer als pop konden gebruiken om te oefenen met vlechten J. Dat was dom, ik weet het. Ik heb er ook spijt van. Vooral van wat ik later ook nog deed. Ik zei hardop dat ik Stratego een stom spel vind. En, nog stommer, ik zei dit meerdere malen. Ik zag het onbegrip. ‘Hoe dan?’ moeten jullie gedacht hebben. Maar echt, sorry allemaal, ik houd gewoon écht niet van Stratego. Maar wel van jullie en daarom speel ik het. Soms…
Maar ik denk dat ik bovenal voor een ding nog steeds diep door het stof moet; de vissen. Dit is waar jullie hartjes braken en jullie mij echt even niet ok vonden. En dat begrijp ik. Jullie wilden allemaal zo graag weten wat ik met al onze 55 guppen (oké, ik weet het exacte aantal niet, maar kanonnen wat waren het er veel!) heb gedaan. Die visjes, waar jullie zo aan verknocht bleken te zijn moesten weg. Het waren er veel te veel. En omdat ik niet tegen jullie kon liegen heb ik bekend ze weg te hebben gedaan. Geloof me als ik zeg dat het echt beter is. Dat we straks, nu het aquarium weer helemaal schoon is met nieuwe steentjes en levende plantjes, we er mooie vissen voor terug krijgen die iets minder visjes maken. Jullie wachten al heel lang en dat weet ik, maar ik beloof het jullie. Het komt goed. En dan hoop ik dat jullie me vergeven en dat we het weer fijn hebben met elkaar.
De eerste weken van het jaar zijn in ieder geval een feestje geweest! Maar helaas moet ik jullie straks alweer gaan teleurstellen. Ik heb het jullie nog niet verteld. En ik denk dat ik het ook nog even zo laat. Tot april. Tot die tijd denk ik nog maar even niet aan mijn zwangerschapsverlof, maar geniet ik van jullie. Mijn toppers! Zullen we elkaar beloven dat als jullie mij mijn fouten vergeven ik jullie al jullie streken zal vergeven? Dan maken we van 2019 een weer een groot feest. Ik kijk er naar uit!
Liefs en kus van mij,
Marit
