Ik zit thuis te werken met mijn computer op Zoom. Onze Manager pedagogiek Shirley lacht me via het beeldscherm vrolijk toe. Ze is ons pedagogisch beleidsplan aan het (her)schrijven en ik geef input. We schuiven wat, veranderen dingen en geven voorbeelden uit de praktijk over hoe verhalen je wereld maken. Bij ons op de groepen vinden we het belangrijk om kinderen de ruimte te geven om verhalen te vertellen, te ontvangen en spelenderwijs te beleven, ervaren en eigen te maken.
Kinderen en verhalen… Mijn dochtertje van 7 is ook gek op verhalen maken. Buiten op avontuur in het bos of in de duinen. Hutten bouwen met vriendjes en sinds ze kan schrijven vult ze schriften vol verhalen en tekeningen.
Terwijl Shirley voorleest ‘door verhalen leer je als kind de wereld kennen’. … ga ik in gedachten terug naar meer dan 20 jaar geleden toen ik nog als beginnend pedagogisch medewerker op de groep stond en het eigenlijk andersom was…een jongentje van 5 jaar vergrootte mijn wereld door zijn verhaal aan mij te ‘vertellen’.
Zijn naam was Tim, klein van stuk met sneeuwwit haar. Tim was blind aan 1 oog en dit zat dicht. Het andere oog was helderblauw en daarmee kon hij slecht maar wel een beetje zien. Tim kon niet praten en zat dan ook op een speciale dagopvang.
Op een dag stond hij voor het raam en sloeg met zijn handje op de ruit. Tim hield van buiten zijn en omdat er nog wat tijd over was ging ik een rondje met hem wandelen. Halverwege dat rondje besefte ik me dat het niet zo’n slim idee was want Tim liep heel langzaam en het was bijna lunchtijd. Mijn vermoeden was dat mijn collega niet heel blij zou zijn als ik niet op tijd terug was op de groep. Dus ik begon wat sneller te lopen en probeerde hem mee te krijgen. Dat werkte averechts. Tim ging stilstaan. Ik werd wat onrustig maar bedacht me dat het geen zin had om nu te haasten. En dus deed ik bewust het tegenovergestelde en liet mezelf door hem meevoeren. Tim trok me naar een paar struiken toe, liet mijn hand los en boog voorover. Zijn goede oog bracht hij naar een blaadje toe, waar een zonnestraal op scheen, zo dicht dat hij het net niet aanraakte. Zo bleef hij even staan en bracht zijn hoofd weer wat omhoog. Talloze keren herhaalde hij dit ritueel en grinnikte er wat bij. Tot hij plotseling stopte en zijn hoofd schuin omhoog richtte. Hij luisterde naar iets. Ik besloot met hem mee te doen en volgde hem in zijn verschillende houdingen. Ik raakte de takjes aan, bracht mijn oog dicht naar de blaadjes toe en er dan weer er vanaf. Hield mijn oor in de wind. Er ging letterlijk een andere wereld voor me open, anders dan hoe ik normaal de natuur beleefde. De nuances in alle verschillende kleuren van de struik, de structuur en zachtheid van de blaadjes, de verschillende geluiden die ik hoorde van de wind zelf, het ritselen van de blaadjes, het gezang van de vogels, ik vond het echt geweldig. Veel later in mijn leven begreep ik pas dat dit de rijkdom van de aandacht in het moment is, wat we nu Mindfulness noemen.
En Tim? Die zag dat ik met hem meedeed en zijn gezicht begon te stralen. We konden dit samen delen. Ik kon hem de ruimte geven om zijn wereld te ontdekken en te beleven en hij deelde mij zijn verhaal zonder woorden en voegde daarbij iets toe aan mijn wereld. En tot op de dag van vandaag ben ik hem daar nog dankbaar voor!
Mieke van Vugt
Pedagogisch coach SKO
Ps: we hebben wat later geluncht 😉
