Met een lichte zweetuitbraak trek ik mijn laatste sprint. Van de voordeur tot de keukentafel. Ondertussen gooi ik mijn jas en tas op de grond en probeer het ‘aan’ knopje van het koffiezetapparaat te raken. Fashionably late probeer ik in te loggen via Zoom, wat op de een of andere manier toch altijd een gedoe blijft, en plof op de stoel. Niet voor lang, want ik heb toch echt koffie nodig.
Ik weet niet hoe ouders het nu allemaal voor elkaar krijgen. Twee kinderen, twee verschillende locaties en een “inkloktijd”. Mijn ding is het niet. Vooral niet omdat ik normaal gesproken eigenlijk pas om 12:00 uur hoor te beginnen en dus niet gewend ben aan ochtendstress. Reden ik-weet-niet-hoeveel waarom ik klaar ben met deze lockdown.
December 2020. Het kwam niet als een grote verrassing, maar leuk is anders. Weer de deuren sluiten voor dat wat we het liefste doen; voor jullie kinderen zorgen. Nu heb ik wel vaker voor een langere periode de deur achter me dicht gedaan, zoals voor mijn zwangerschapsverlof. Maar zo’n lockdown, dat doet toch wat met me.
Want hoe zwaar het voor ons als ouders ook is. Ik geloof zeker dat het voor een kind net zo zwaar is. Het moet voor een kind voelen als een ‘net niet’ situatie… Wel schoolwerk, maar niet het gevoel van school. In sommige gevallen wel naar de opvang, maar ook daar is alles anders. Geen sport. Geen vriendjes. En ook thuis zijn papa en mama wel in de buurt, maar hebben ze niet altijd tijd voor je. Het is het allemaal net niet. En dan hebben sommige kinderen nog geen gevoel voor tijd of het besef van wat er nu eigenlijk aan de hand is.
Met een dampende kop koffie in mijn hand luister ik aandachtig naar de man die onze online bijeenkomst leidt. Samen met een groep collega’s volgen wij via Zoom een bijeenkomst over rouwverwerking bij kinderen. Een vrij heftig onderwerp om 09:00 uur ‘s ochtends, maar ik ben dankbaar dat ik me hier in kan verdiepen.
Want daar waar de wereld weer even stil lijkt te staan wordt er bij de SKO achter de schermen hard gewerkt om medewerkers bij te scholen. Wekelijks kunnen we ons inschrijven voor een- of meerdaagse trainingen op diverse gebieden. Van rouwverwerking tot mindset. Van werkbeleving tot tekeningen. Alles komt aan bod. Als we niet bij de kinderen kunnen zijn zorgen we dat we op een andere manier iets voor jullie kunnen betekenen. Want hoe meer kennis we nu opdoen, hoe beter we voor jullie kunnen klaarstaan als we weer open zijn.
Pauze. Ik merk dat ik weer ademhaal. Verhalen over rouw worden met elkaar gedeeld. Dat verbindt en verdiept. Het grijpt je naar de keel en zet je met beide benen op de grond. Mijn gedachten dwalen af. Denkend aan de kinderen met wie ik zulke gesprekken al heb moeten voeren en misschien nog wel moet gaan hebben. Al hoop ik dat dat laatste nog heel lang op zich laat wachten.
Ik adem in en zet me schap voor deel twee.
Marit,
Pedagogisch medewerker SKO
