‘Mevrouw, ik draai even mijn beeldscherm, dan kijken wij samen even naar de lengte en het gewicht van uw dochter’. Voor het eerst zat ik met mijn dochter (4 maanden destijds) bij het ‘bureautje’. Net uit de kreukels, hormonaal nog niet op m’n best, vermoeid van de slapeloze nachten en ik wist al weken niet wat ik nou precies aan het doen was. Mijn staat was dus niet opperbest. Daar zit je dan, starend naar een paar nietszeggende strepen op een computerscherm. ‘Zoals u kunt zien is uw dochter lichter dan gemiddeld. Kunt u ons uitleggen hoe dit komt?’ De exacte woorden kan ik me niet meer herinneren, maar ik moest dus het gewicht van mijn baby verantwoorden. Want iemand, waar ik waarschijnlijk nog nooit van gehoord heb, heeft besloten dat vanaf dat moment mijn dochter al niet binnen bepaalde maatstaven valt. Het liefst had ik die vrouw met computer en al naar buiten gesmeten, want er was helemaal niks mis met mijn dochter. Gelukkig kon ik mij, ondanks al mijn mankementen, inhouden en heb ik haar enkel met open mond aangekeken.
Waarom zijn deze kaders bedacht? Want wie valt er nou precies binnen die kaders en is het zo verkeerd om niet exact te zijn zoals iemand heeft bedacht dat we moeten zijn?
Noem me een ramptoerist, maar ik kan me soms uren vermaken met het lezen van snoeiharde comments op Social Media. Ongekend hard proberen mensen een ander met de grond gelijk te maken, of ze gewoon de grond in de stampen. Soms gniffel ik om wat ze zeggen, maar eigenlijk is het te triest voor woorden. Wat geeft ons het recht om het zijn van een ander zo te bekritiseren en onszelf boven die ander te plaatsen?
En eigenlijk zijn we allemaal in min of meerdere mate net zo. Ik denk dat we allemaal wel eens naar een kind hebben gekeken en daar geen eerlijk oordeel over hebben geveld. Is dat wat jij zag, dacht of zegt wel berust op feiten? Of zie jij heel misschien wel een bepaalde zorgvraag over het hoofd? Is een kind echt ‘moeilijk’ of vertoont het kind bepaald gedrag omdat het iets nodig heeft? Er iets aan de hand is? Of is het kind gewoon ‘anders’ dan anderen?
Ik neem jullie even kort mee in mijn wereld. Waar mijn dochter van bijna 5 jaar ‘anders’ is. Anders in de zin dat haar hersenen niet werken zoals het bij de meesten van ons doet.
Haar prikkelverwerking duurt wat langer dan bij andere kinderen. En als haar dag net even te druk is en te lang duurt kan ik rekenen op een hysterische huilbui. En met een beetje geluk geen woedeaanval.
Vaak handelde ik in die situaties uit onwetendheid. Ik bekritiseerde haar gedrag. Vond het overdreven en kon soms boos op haar worden. Dan moest ze naar haar kamer en werd het gedrag alleen maar versterkt. Ik vond dat mijn kind heel lastig gedrag vertoonde. Tot er een kwartje viel. Lag dat wat zij deed niet deels aan hoe ik haar met haar omging?
Ik deed onderzoek, vroeg om hulp en wat blijkt: zij is hoog sensitief. Het gedrag wat ik kaderde als lastig werd opeens heel logisch. En misschien wel vanzelfsprekend. Ik keek terug op situaties en begreep haar reactie. Een dag waarin ze eerst naar school ging, dan naar de bso om vervolgens nog iets op te halen bij oma is veel te veel. Zij heeft de hele dag enorm veel prikkels binnengekregen, maar heeft nergens de tijd en ruimte gehad om dit op haar manier te verwerken. Opeens werd het logisch dat zij hysterisch werd.
Ik blijf lezen, mij verdiepen en om hulp vragen waar nodig. Want met de juiste begeleiding kan zij haar sensitiviteit zien als een kracht, niet als een last.
Wat ik hiermee wil vertellen is dat kinderen soms gedrag kunnen laten zien dat op het oog lastig lijkt, maar heel goed te verklaren kan zijn. Het liefst willen we natuurlijk kinderen die onder de noemer ‘normaal’ vallen zodat we een eenduidige aanpak kunnen hanteren. Maar zoals ik al zei; wie is er nu eigenlijk gemiddeld?
Sinds deze lockdown, en vooral sinds ik ontdekt heb hoe mijn eigen kind daadwerkelijk in elkaar zit, lees ik tal van artikelen via onze SKO Kinderopvang Academie over ‘anders’ zijn. Van hoogbegaafdheid tot autisme. Een groep op de opvang bestaat uit zoveel verschillende kinderen die allemaal een andere aanpak vragen. En al weet ik van alles maar een beetje, misschien herken ik net dat ene in een van de kinderen. En hopelijk kan dat ene beetje informatie een andere aanpak bieden en kan ik daarmee een wereld van verschil maken voor het kind.
*kleine side note; haar vader is een keer mee geweest naar het bureautje. Sindsdien geen vragen/opmerkingen meer gehad. Ze wierpen een blik op hem en ze wisten genoeg…
Groetjes,
Marit (pedagogisch medewerker SKO)
